تاریخچه طب سنتی

طب سنتی ( یا طب بومی یا محلی)، به شیوه های بهداشتی، رویکردها، دانش و باورهای مرتبط به داروهای گیاهی، حیوانی و معدنی، درمان های معنوی، تکنیک های دستی و تمریناتی اشاره می کند که به طور جداگانه یا ترکیبی برای درمان، تشخیص و پیشگیری از بیماری ها و یا حفظ سلامتی استفاده می شوند. امروزه این طب هنوز هم برای جامعه بسیار مهم بوده و افراد زیادی علاقمند به استفاده از آن هستند. اما این طب نیز درست مثل هر سکه دارای مزایا و معایبی است. از جمله مزیت های طب سنتی اینست که داروهای گیاهی بسیار موثرتر بوده، در مقایسه با درمانهای مدرن، به صرفه تر و ارزان تر هستند، برای برخی امراض گزینه مناسبی بوده و کمتر عوارض جانبی نشان میدهند، به تجویز پزشک و نسخه نیازی ندارند و همزمان برای تسکین چند بیماری مفید هستند. معایب این طب مواردی مانند احتمال خرید داروی تقلبی، پروسه درمان طولانی تر و درمان زخم های شدید را در بر میگیرد.

سازمان بهداشت جهانی در سال 2002، اولین تلاش هایش را برای اجرای استراتژی های طب آغاز کرد. این استراتژ یها در توسعه سیاستها برای ارز یابی شیو های طب سنتی، ایجاد شواهد قویتر برای ایمنی ، کارآیی و کیفیت شیو های طب سنتی، مستند کردن درمانهای طب سنتی و اطمینان از موجود و در دسترس بودن طب سنتی به کشورها کمک میکند.

آموزش طب سنتی نیز مانند دیگر شاخه های طب، اهداف مشخصی را دنبال میکند که شامل ترویج در دسترس بودن درمان های گیاهی حرفه ای و افزایش استانداردهای آموزش و تمرین ، ایجاد حداقل استانداردهای آموزش و صلاحیت برای متخصصان گیاهی و کنترل و بهبود کیفیت گیاهان و محصولات دارویی بومی و وارداتی برای اطمینان از ایمنی داروهای گیاهی تجویزی میشود. در حال حاضر رشته هایی که به مطالعه این طب میپزدازند شامل رشته گیاهان دارویی، علوم جمعیت شناسی، علم انسان شناسی، انسان شناسی پزشکی و گیاه شناسی قومی هستند.