طب سنتی در ایران
دوره طب سنتی در ایران نیز مانند سراسرجهان وجود داشته و به همین نام شناخته میشود و در ایران نیز بر اساس خلط‌های چهارگانهٔ خون (دم)، بلغم، صفرا، سودا و گرمی و سردی مزاج عمل می‌کند. به کارگیری طب سنتی، از آنجا که تحت تأثیر عوامل فرهنگی، تا ریخی، برداشت های فردی و فلسفی قرار دارد از یک کشور به کشور دیگر و از یک منطقه به منطقۀ دیگر تغییر می‌کند.
طب سنتی در ایران تقریباً پیشینه‌ای ۳۰۰۰ ساله دارد و منشأ آن به افرادی چون ابن‌سینا و زکریای رازی بازمی‌گردد. هرچند این افراد نیز در آثار به جا مانده منشأ اصلی علم خود را به آموزه‌های جالینوس و بقراط نسبت داده‌اند. روش تشخیص در طب سنتی بر مبنای مزاج قرار گرفته است و انواع بیماری در کتاب‌های درمانی قدیم ایران به دو مورد سوء مزاج ساده و سوء مزاج مادی تقسیم شده است. حدوداً ۸۰۰۰ گونهٔ گیاهی مختلف در ایران وجود دارد که حدود ۲۳۰۰ گونهٔ آن از انواع گیاهان دارویی و معطر بوده و حدود ۵۰۰ گونهٔ آن به سهولت در عطاری‌های سراسر کشور یافت می‌شوند.
انواع دوره طب سنتی در بسیاری از نقاط جهان وجود داشته که از معروف‌ترین مورداستفاده‌های آن‌ها در طب ایرانی :
طب سنتی چین، گیاه‌درمانی، طب اخلاطی، و معروف‌ترین مورد استفاده های آن‌ها در دوره طب سنتی هندی: شمنیسم (شمن‌باوری)۱، آیورودا (علم زندگی)۲ می‌باشد.
۱. شمن‌باوری: باور به توانایی درمان اختلالات و مشکلات افراد به‌وسیلهٔ تماس با ارواح
۲. علم زندگی: نوعی طب جایگزین با استفاده از از گیاهان طبی، ماساژ و یوگا
منبع:
سایت جامع طب سنتی ایرانی
طب سنتی
